Aan de kust van Scheveningen verzamelen vissers zich dagelijks bij het havenhoofd. Met grote passie beoefenen zij hun geliefde hobby, die voor sommigen al decennialang deel uitmaakt van hun leven. Toch hangt er een schaduw over deze bijeenkomsten. Sinds april vorig jaar geldt er een visverbod aan de binnenzijde van de havenhoofden, en dat zorgt voor flinke frustratie onder de sportvissers.
Karel van de Spek, een doorgewinterde visser, is boos en teleurgesteld. “Ik vis hier al meer dan vijftig jaar,” vertelt hij. “Nu ik met pensioen ben, kom ik hier meerdere keren per week. Dit is mijn ontspanning, mijn plek om tot rust te komen. En ineens mag het niet meer. Ze zeggen dat het vanwege de veiligheid is, maar dat slaat nergens op.” Volgens de gemeente is het verbod ingevoerd om schepen veilig te laten passeren. Het vissen aan de buitenzijde van de havenhoofden is wel toegestaan, maar dat biedt volgens de vissers geen alternatief.
Een onpraktisch alternatief
De buitenzijde van de havenhoofden blijkt in de praktijk ongeschikt voor veel sportvissers. De sterke stroming zorgt er vaak voor dat vislijnen in elkaar verstrikt raken, en de kans op een goede vangst is aanzienlijk kleiner. “Aan de binnenkant is het water dieper en kun je vissen vangen zoals tong en wijting, die op de bodem azen,” legt Karel uit. “Aan de buitenkant lukt dat niet. Bovendien wordt het risico dat je dure visgerei verliest een stuk groter.”
Raymond Pronk, een andere visser, ziet ook geen reden voor het verbod. “De grote schepen varen midden door het water en hebben helemaal geen last van ons. Wij letten altijd goed op, en als er bijvoorbeeld een zeilboot langs komt, houden we rekening met elkaar. Het voelt alsof de gemeente een probleem creëert dat er niet is.”
Boetes en beperkingen zorgen voor onrust
Naast het visverbod zijn er nog meer beperkingen ingevoerd die vissers raken. Zo mogen zij niet meer met fietsen het havenhoofd bereiken, wat vooral voor mindervaliden een grote uitdaging vormt. “Niet iedereen kan dat hele stuk lopen,” zegt Raymond. “Ik ken mensen die om die reden nauwelijks nog hier komen. Het voelt alsof de gemeente ons wegjaagt.”
Daarnaast krijgen vissers waarschuwingen en kunnen ze bij overtreding forse boetes verwachten. Dit zorgt voor spanningen binnen de hechte gemeenschap van hengelaars. “Wat ik hier zo mooi vind, is dat mensen van alle nationaliteiten samenkomen om te vissen,” vertelt Karel. “We helpen elkaar en hebben respect voor elkaars ruimte. Hier ontmoet je mensen uit alle hoeken van de wereld, en dat gaat zonder problemen. Maar nu wordt dat stukje ontspanning ons afgenomen.”
Meer dan een hobby
Voor de vissers is hun tijd aan de haven meer dan alleen een vorm van recreatie. Het is een sociale activiteit, een manier om met anderen in contact te komen en om zinvol bezig te zijn. Volgens Alex Mykhaylov, een andere regelmatige bezoeker van het havenhoofd, biedt vissen voor sommigen zelfs een tweede kans in het leven. “Ik ken mensen die hun leven weer op de rails hebben gekregen dankzij het vissen. Ex-gedetineerden bijvoorbeeld, die hierdoor een positief doel hebben. Waarom zou je dat van hen afnemen?”
De vissers zijn bang dat dit niet het laatste verbod zal zijn. Alex vreest dat andere havens, zoals die in IJmuiden, dezelfde regels zullen invoeren. “Als dat gebeurt, blijft er niks meer over. Waar moeten we dan nog heen?”
Politieke steun blijft uit
De frustraties van de vissers worden versterkt door de houding van de gemeenteraad. In november diende Hart voor Den Haag een motie in om het visverbod op te heffen, maar deze werd afgewezen. Voor Karel voelt het als een slag in het gezicht. “Dit is mijn enige hobby,” zegt hij met zichtbare emotie. “Het slaat nergens op. We doen niemand kwaad, maar toch worden we gestraft.”
De vissers hopen dat de gemeente hun zorgen serieus neemt en bereid is naar hen te luisteren. Voor nu blijven ze balen van de regels die hun geliefde bezigheid in gevaar brengen.
